ກອງປະຊຸມບັນດາຄູ່ຮ່ວມມືສົນທິສັນຍາ ວ່າດ້ວຍການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ຄັ້ງທີ 27 (COP27) - ພວກເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ຍົກລະດັບ ການເຄື່ອນໄຫວຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ ເພື່ອຮັບມືກັບ ສາມບັນຫາວິກິດການໃຫຍ່ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມໂລກ

ຄຳຂວັນຂອງຍຸດທະສາດການເຕີບໂຕຕາມທິດສີຂຽວຂອງ ສາທາລະນະລັດ ປະຊາທິປະໄຕ ປະຊາຊົນລາວ, ດັ່ງທີ່ວ່າ “ເພື່ອບັນລຸການຂະຫຍາຍຕົວທາງເສດຖະກິດທີ່ມີປະສິດທິພາບ, ສະອາດ, ກວ້າງຂວາງ, ກວມລວມ, ທ່ຽງທຳ ແລະ ຄົງທົນຕໍ່ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ແລະ ຄວາມຜັນແປຂອງສະພາບເສດຖະກິດໂລກ”, ເຊິ່ງເນັ້ນໜັກເຖິງການເຕີບໂຕທີ່ສະອາດ ແລະ ຄົງທົນຕໍ່ກັບການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດນັ້ນ ແມ່ນມີຄວາມໝາຍສຳຄັນຫຼາຍຂຶ້ນກວ່າທີ່ຜ່ານມາ ເມື່ອປະເຊີນໜ້າກັບວິກິດການໂລກຫຼາຍບັນຫາລວມກັນ ແລະ ເກີດຂຶ້ນຕໍ່ເນື່ອງເຊັ່ນ ການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ, ການສູນເສຍຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນ ແລະ ມົນລະພິດ - ກໍຄືສາມບັນຫາວິກິດການໃຫຍ່ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມໂລກ. ດັ່ງທີ່ທ່ານ ເລຂາທິການໃຫຍ່ ອົງການສະຫະປະຊາຊາດ, ທ່ານ ແອັນໂຕນິໂອ ກູເຕີເຣັສ ໄດ້ກ່າວວ່າ “ວິກິດການດ້ານດິນຟ້າອາກາດຖືເປັນບັນຫາສຳຄັນໃນຍຸກຂອງເຮົາ”, ຫຼືເວົ້າໃນຄວາມໝາຍກວ້າງກໍຄື “ມະນຸດຊາດແມ່ນກຳລັງເຮັດສົງຄາມກັບທຳມະຊາດ” ເຊິ່ງໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງອັນຮີບດ່ວນ ແລະ ທົ່ວເຖິງ ທາງດ້ານພຶດຕິກຳທີ່ຕິດພັນກັບສິ່ງແວດລ້ອມ. ກອງປະຊຸມບັນດາຄູ່ຮ່ວມມືສົນທິສັນຍາ ວ່າດ້ວຍການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ຄັ້ງທີ 27 (COP27) ທີ່ໄດ້ເປີດພິທີຢ່າງເປັນທາງການໃນວັນ ອາທິດ ທີ 6 ພະຈິກທີ່ຜ່ານມາ, ທີ່ເມືອງ Sharm el Sheikh, ປະເທດເອຢິບ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາມີໂອກາດໄດ້ມາທົບທວນຕໍ່ກັບສິ່ງທ້າທາຍທີ່ກົດໜ່ວງນີ້. ກອງປະຊຸມ COP ຄັ້ງທີ 27 ໄດ້ຈັດຂຶ້ນວັນທີ 6-18 ພະຈິກ 2022 - ດ້ວຍຈຸດປະສົງໃນການສືບຕໍ່ຄວາມພະຍາຍາມໃນທີ່ຜ່ານມາ ແລະ ວາງແຜນໃນອະນາຄົດ ເພື່ອຈັດການກັບສິ່ງທ້າທາຍລະດັບໂລກຈາກການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ.

ໄພນາບຂູ່ຕໍ່ກັບການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ ທັງໃນທົ່ວໂລກ ແລະ ໃນ ສປປ ລາວ

ປັດຈຸບັນນີ້, ສາມບັນຫາວິກິດການໃຫຍ່ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມໂລກ ຖືເປັນອຸປະສັກອັນໃຫຍ່ຫຼວງຢ່າງໜຶ່ງ ໃນການບັນລຸເປົ້າໝາຍການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ (SDGs), ທີ່ຮອງຮັບເອົາໂດຍບັນດາຜູ້ນຳໂລກໃນປີ 2015. ຜົນທີ່ມາຈາກການປ່ອຍອາຍທາດເຮືອນແກ້ວຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຈາກກິດຈະກຳຂອງມະນຸດ ໄດ້ນຳໄປສູ່ພາວະໂລກຮ້ອນທີ່ສູງຂຶ້ນເຖິງ 1.1°C ເມື່ອທຽບກັບລະດັບທີ່ຢູ່ໃນຊ່ວງກ່ອນໜ້າຍຸກອຸດສາຫະກຳ. ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດໄດ້ພາໃຫ້ເກີດປະກົດການທາງດິນຟ້າອາກາດທີ່ຮຸນແຮງ ທີ່ເກີດຂຶ້ນຖີ່ຂຶ້ນ ແລະ ຮຸນແຮງຂຶ້ນເລື່ອຍໆ ເຊິ່ງເປັນໄພນາບຂູ່ທີ່ຈະພາໃຫ້ສູນເສຍໝາກຜົນທີ່ຄວນໄດ້ຮັບຈາກການພັດທະນາທີ່ຍາກລຳບາກນີ້. ໃນປີ 2020, ປະກົດການທາງດ້ານດິນຟ້າອາກາດ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຈຳນວນ 30 ລ້ານຄົນຕ້ອງໄດ້ໜີອອກຈາກທີ່ຢູ່ອາໄສຂອງຕົນ. ນອກນັ້ນ, ມັນຍັງສົ່ງຜົນກະທົບທີ່ຮຸນແຮງກໍ່ສຸຂະພາບຊີວິດຂອງມວນມະນຸດ - ໃນໄລຍະປີ 2030 ແລະ 2050, ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດຄາດວ່າຈະເປັນສາເຫດໃຫ້ມີອັດຕາການເສຍຊີວິດເພີ່ມຂຶ້ນເປັນ 250 000 ຄົນຕໍ່ປີ ຈາກ ໂຣກການຂາດສານອາຫານ, ພະຍາດມາຣາເລຍ, ຖອກທ້ອງ ແລະ ພາວະຕຶງຄຽດຈາກຄວາມຮ້ອນ. ຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ດີຂອງປະຊາຊົນ ແມ່ນມີຄວາມກ່ຽວພັນທີ່ຕັດແຍກອອກຈາກກັນບໍ່ໄດ້ກໍຄື: ຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນນັ້ນ ເປັນພື້ນຖານໃນການຊ່ວຍລະບົບນິເວດທີ່ສຳຄັນ ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເພິ່ງພາໝົດທຸກຢ່າງ ນັບຕັ້ງແຕ່ອາຫານຈົນໄປເຖິງນ້ຳສະອາດ, ຢາຮັກສາພະຍາດ ແລະ ການສະໜອງທາງດ້ານວັດຖຸດິບຕ່າງໆທີ່ນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນບັນດາກິດຈະກຳທາງເສດຖະກິດ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມຕ້ອງການທາງດ້ານຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດທີ່ບໍ່ສິ້ນສຸດຂອງພວກເຮົາ ແມ່ນກຳລັງທຳລາຍລະບົບນິເວດ ແລະ ເລັ່ງອັດຕາການສູນພັນຂອງສິ່ງທີ່່ມີຊີວິດສູງຂຶ້ນ, ເຊິ່ງເປັນການທຳລາຍຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນ ແລະ ອະນາຄົດຂອງທຳມະຊາດທີ່ເຄີຍສາມາດໃຫ້ສິ່ງຕ່າງໆແກ່ໂລກ. ພືດພັນ ແລະ ສັດປະມານ 1 ລ້ານ ຈາກ 8 ລ້ານຊະນິດໃນໂລກກຳລັງປະເຊີນກັບຄວາມສ່ຽງຈາກການສູນພັນ. ມະນຸດເຮົາກຳລັງລົ້ມເຫຼວ ໃນການລົງມືເຄື່ອນໄຫວ ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນມົນລະພິດທາງອາກາດ ແລະ ທາງນ້ຳ, ການຈັດການກັບສານເຄມີຢ່າງປອດໄພ ແລະ ການຫຼຸດຜ່ອນ ແລະ ຈັດການຂີ້ເຫຍື້ອ. ຍ້ອນຜົນພວງດັ່ງກ່າວ, ມົນລະພິດຈຶ່ງພາໃຫ້ມີອັດຕາການເສຍຊີວິດກ່ອນໄວອັນຄວນ ຈຳນວນ 9 ລ້ານຄົນ ໃນແຕ່ລະປີ.

ເຊິ່ງແນ່ນອນແລ້ວ, ຫຼາຍໆປະເທດກຳລັງພັດທະນາ, ລວມທັງ ສປປ ລາວ ບໍ່ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາຜູ້ປະກອບສ່ວນໃຫຍ່ ທີ່ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການແກ້ໄຂວິກິດການດັ່ງກ່າວ. ແຕ່ອັດຕາການປ່ອຍອາຍທາດເຮືອນແກ້ວຂອງ ສປປ ລາວ ແມ່ນເປັນພຽງສ່ວນເລັກນ້ອຍເມື່ອທຽບກັບບັນດາປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີທ່າອ່ຽງທີ່ໜ້າກັງວົນກ່ຽວກັບ ອັດຕາການຕັດໄມ້ທຳລາຍປ່າ ປະມານ 1% ຕໍ່ປີກໍຕາມ, ແຕ່ສະພາບທຳມະຊາດປ່າໄມ້ຂອງປະເທດລາວຍັງກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານ ແລະ ຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງທີ່ດີ ທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າ ມົນລະພິດຈະເປັນບັນຫາທີ່ໃຫຍ່ຂຶ້ນຢ່າງໄວວາ, ແຕ່ມັນຍັງມີຄວາມຮຸນແຮງໜ້ອຍກວ່າບັນດາປະເທດອື່ນໆ.

ແຕ່ສາມບັນຫາວິກິດການໃຫຍ່ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມໂລກນັ້ນບໍ່ມີເຂດແດນ ແລະ ສປປ ລາວ ກໍຍັງບໍ່ມີສິ່ງຄຸ້ມກັນຈາກຜົນກະທົບຂອງພາວະສຸກເສີນລະດັບໂລກນີ້. ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດສົ່ງຜົນກະທົບກັບທຸກບັນດາປະເທດ: ສປປ ລາວ ຄາດວ່າຈະມີອຸນຫະພູມເພີ່ມຂຶ້ນ 2-3°C ພາຍໃນປີ 2050, ແລະ ພາຍຸລະດູຮ້ອນເຊັ່ນ ພາຍຸມູລານ ແລະ ໂນຣຸ ທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນເດືອນ ສິງຫາ ແລະ ກັນຍາທີ່ຜ່ານມາ ໄດ້ເນັ້ນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມບອບບາງຂອງປະເທດຕໍ່ກັບບັນດາປະກົດການທາງດິນຟ້າອາກາດທີ່ຮຸນແຮງ. ວິກິດການທາງດ້ານອາຫານໃນປັດຈຸບັນກໍໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຫັນສະພາບຕົວຈິງຂອງຄວາມໝັ້ນຄົງທາງອາຫານ. ການສູນເສຍຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນນັ້ນ - ເຊິ່ງເປັນໄພນາບຂູ່ຕໍ່ຜົນຜະລິດພືດພັນທົ່ວໂລກຕໍ່ປີ ທີ່ມີມູນຄ່າ 235 ຕື້ໂດລ້າສະຫະລັດ ແລະ 577 ຕື້ໂດລ້າສະຫະລັດ ອັນເປັນເຫດມາຈາກການຫຼຸດລົງຂອງກຸ່ມແມງໄມ້ປະສົມພັນເກສອນ - ຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມບໍ່ໝັ້ນຄົງທາງອາຫານຮ້າຍແຮງຂຶ້ນຕື່ມໃນທຸກປະເທດ ລວມທັງ ສປປ ລາວ. ມົນລະພິດກໍເປັນບັນຫາຂ້າມເຂດແດນເຊັ່ນດຽວກັນ: ມົນລະພິດທາງອາກາດຂະຫຍາຍຂ້າມພົມແດນ ແລະ ມົນລະພິດທາງນ້ຳກໍໄຫຼລົງສູ່ບັນດາແມ່ນ້ຳຕ່າງໆ, ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນ້ຳຂອງ ແລະ ສາຂາຕ່າງໆທີ່ມີຄວາມສຳຄັນຢູ່ໃນພາກພື້ນ.

ພວກເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ມີການເຄື່ອນໄຫວຈັດຕັ້ງປະຕິບັດເພື່ອປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ

ການຈັດການກັບສາມບັນຫາວິກິດການໃຫຍ່ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມໂລກນັ້ນ ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການລົງມືເຄື່ອນໄຫວຈາກທຸກປະເທດ ແລະ ທຸກຄົນ. ສປປ ລາວ ກໍສຸມຄວາມພະຍາຍາຍາມຢ່າງຈິງຈັງຕໍ່ກັບບັນຫາດັ່ງກ່າວ. ແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມແຫ່ງຊາດ ຄັ້ງທີ 9 ສົກປີ 2021-2025 ປະກອບມີ ບັນດາເປົ້າໝາຍ ແລະ ບັນດາວຽກງານ ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບໃນທຸກດ້ານຈາກວິການ: ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ, ການສູນເສຍຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນ ແລະ ມົນລະພິດ. ຄວາມສຳຄັນໃນການພິຈາລະນາກ່ຽວກັບສິ່ງແວດລ້ອມເຂົ້າໃນການພັດທະນາກໍໄດ້ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງ ແຜນຍຸດທະສາດການເຕີບໂຕຕາມທິດສີຂຽວແຫ່ງຊາດ. ເພື່ອຮັບປະກັນໃນການຫັນໄປສູ່ການລົງມືປະຕິບັດ, ສປປ ລາວ ໄດ້ສ້າງຍຸດທະສາດການສະໜອງທຶນເຂົ້າໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມແຫ່ງຊາດ ຄັ້ງທີ 9 ດ້ວຍ “ການເຕີບໂຕສີຂຽວ ແລະ ການເງິນເພື່ອປ້ອງກັນການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ” ຖືເປັນພາກສ່ວນບຸລິມະສິດ. ຢູ່ໃນເວທີສາກົນ, ສປປ ລາວ ກໍໄດ້ກຳນົດຂອບເຂດໃນລະດັບພາກພື້ນໂດຍການກາຍເປັນປະເທດທຳອິດໃນອາຊຽນ ທີ່ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາໃນການປ່ອຍທາດອາຍເຮືອນແກ້ວໃຫ້ເປັນສູນພາຍໃນປີ 2050 ທີ່ກອງປະຊຸມ Climate Ambitions Summit  ໃນເດືອນທັນວາ ປີ 2020. ຕາມດ້ວຍທີ່ກອງປະຊຸມ COP ຄັ້ງທີ 26, ສປປ ລາວ ໄດ້ປະກາດກຳນົດເປົ້າໝາຍສຳລັບປີ 2030 ເຊິ່ງປະກອບມີການຫຼຸດຜ່ອນທາດອາຍເຮືອນແກ້ວໃຫ້ໄດ້ 60%, ການເພີ່ມເນື້ອທີ່ປ່າ ປົກຄຸມເອົາ 70% ຂອງເນື້ອທີ່ດິນທັງໝົດ, ສົ່ງເສີມໃຫ້ມີການນຳໃຊ້ພະລັງງານທົດແທນ ແລະ ພະລັງງານສະອາດໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ ໂດຍແບ່ງເປັນ ພາຫະນະໄຟຟ້າ 30% ແລະ ພາຫະນະທີ່ໃຊ້ນ້ຳມັນ 10%.

ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄວາມພະຍາຍາມດັ່ງກ່າວ, ແຕ່ກໍຍັງມີຫຼາຍໆໂອກາດ ແລະ ຄວາມຈຳເປັນອັນຮີບດ່ວນທີ່ຕ້ອງໃຫ້ມີການດຳເນີນການທັນທີ. ຈົນເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ຍັງບໍ່ທັນມິີປະເທດໃດທີ່ດຳເນີນການເຄື່ອນໄຫວໄດ້ຫຼາຍພໍ. ຄວາມທົນທານທີ່ມີຈຳກັດຂອງ ສປປ ລາວ ແລະ ການປະເຊີນກັບໄພທຳມະຊາດໃນໄລຍະເວລາອັນໃກ້ນີ້ ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການເສີມສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃນການປັບຕົວຕໍ່ກັບການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ເພື່ອຫັນປ່ຽນຈາກວົງຈອນຂອງການບັນເທົາຈາກຜົນກະທົບ ໄປສູ່ການຫຼຸດຜ່ອນ, ກະກຽມຄວາມພ້ອມ ແລະ ປ້ອງກັນຜົນກະທົບຂອງໄພພິບັດທຳມະຊາດໃຫ້ໜ້ອຍລົງ. ແນວທາງການແກ້ໄຂບັນຫາໃນແບບການປັບຕົວຕາມລະບົບນິເວດທີ່ໄດ້ທົດລອງ ແລະ ທົດສອບຢູ່ບ່ອນອື່ນໆ ສາມາດນຳມາຈັດຕັ້ງປະຕິບັດຢູ່ໃນ ສປປ ລາວ ໄດ້ໂດຍຜ່ານການຮ່ວມມືໃຕ້-ໃຕ້ ແລະ ນຳມາເຊິ່ງຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນຈາກຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນ. ທີ່ກອງປະຊຸມ COP26 ໃນປີທີ່ຜ່ານມາ ທີ່ເມືອງ Glasgow, ໂດຍສອດຄ່ອງກັບວາລະເພື່ອການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ 2030 ແລະ ສົນທິສັນຍາປາຣີ, ລັດຖະບານ ໄດ້ຢ້ຳຄືນຄຳໝັ້ນສັນຍາໃນການປ່ອຍທາດອາຍເຮືອນແກ້ວໃຫ້ເປັນສູນພາຍໃນປີ 2050. ເພື່ອຮັບປະກັນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດທີ່ມີປະສິດທິພາບ, ລັດຖະບານໄດ້ເຮັດວຽກຮ່ວມກັບບັນດາສະຖາບັນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ຄູ່ຮ່ວມພັດທະນາ ເພື່ອຮ່ວມກັນພັດທະນາຂອບວຽກນະໂຍບາຍທີ່ເຂັ້ມແຂງເຊັ່ນ ຍຸດທະສາດແຫ່ງຊາດວ່າດ້ວຍການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ທີ່ໄດ້ຮັບການປັບປຸງຈົນເຖິງປີ 2030, Nationally Determined Contribution (2021), ແລະ ເພື່ອນຳເອົາການປັບຕົວ ແລະ ການຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບຈາກການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ເຂົ້າໃນແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມແຫ່ງຊາດ ຄັ້ງທີ 9 (2021-2025). ນອກຈາກນັ້ນ, ບົດຄົ້ນຄວ້າຈາກອົງການ ສປຊ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ສປປ ລາວ ສາມາດກາຍເປັນປະເທດທີ່ມີທາດອາຍກາກບອນເປັນກາງພາຍໃນປີ 2040 ໂດຍການນຳໃຊ້ແນວທາງເສດຖະກິດໝູນວຽນ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ກອງປະຊຸມ COP27 ທີ່ປະເທດອີຢິບ - ເຊິ່ງໄດ້ໄຂຂຶ້ນຢ່າງເປັນທາງການ - ຈະຊ່ວຍໃຫ້ຄະນະຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມຈາກ ສປປ ລາວ ສາມາດມີສ່ວນຮ່ວມເຂົ້າໃນການປຶກສາຫາລືທີ່ສຳຄັນກ່ຽວກັບວຽກງານການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ຮ່ວມກັບບັນດາປະເທດອື່ນໆເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ເຂົ້າເຖິງການສະໜອງທຶນເຂົ້າໃນການປ້ອງກັນການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ເພື່ອທີ່ຈະບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງປະເທດ ໃນການປ່ອຍທາດອາຍເຮືອນແກ້ວໃຫ້ເປັນສູນ. ນອກນັ້ນ, ມັນກໍຍັງເປັນເວລາທີ່ເໝາະສົມໃນການເລັ່ງລັດການຮອງຮັບເອົາ ແລະ ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດນະໂຍບາຍທາງດ້ານການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ.

ນອກເໜືອຈາກລັດຖະບານແລ້ວ, ການຈັດການກັບສາມບັນຫາວິກິດການໃຫຍ່ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມໂລກ ຍັງຕ້ອງການແນວທາງຮ່ວມກັນຈາກໃນທົ່ວສັງຄົມ, ເຊິ່ງກ່ຽວພັນກັບທຸກພາກສ່ວນລວມທັງ ເຈົ້າ ແລະ ພວກເຮົາທຸກຄົນ. ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍການເຕີບສີຂຽວໃນທົ່ວປະເທດ, ການລົງທຶນຂອງພາກສ່ວນເອກະຊົນຈະຕ້ອງແນໃສ່ບັນດາເຕັກໂນໂລຊີທີ່ເປັນມິດຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມ ທີ່ເພີ່ມຫຼາຍຂຶ້ນຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ມີຕົ້ນທຶນທີ່ຫຼຸດລົງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສາມາດເລັ່ງລັດໄດ້ໂດຍການແນໃສ່ສິ່ງກະຕຸ້ນທາງການເງິນໃຫ້ແກ່ພາກສ່ວນບຸລິມະສິດ. ການນຳໃຊ້ແນວທາງທີ່ຍຶດຖືຕາມຫຼັກສິດທິມະນຸດ ເຂົ້າໃນດຳເນີນການທາງດ້ານການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດນັ້ນ ສາມາດຊ່ວຍປັບປຸງໝາກຜົນໃຫ້ດີຂຶ້ນ ແລະ ພ້ອມທັງເສີມສ້າງຄວາມສາມາດໃຫ້ແກ່ກຸ່ມທີ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບ ແລະ ທຸກຄົນໄດ້. ຄົນລຸ້ນໃໝ່ຂອງ ສປປ ລາວ ກໍສາມາດມີບົດບາດສຳຄັນໃນການຈັດການກັບວິກິດການນີ້ໄດ້ເຊັ່ນດຽວກັນ. ພວກເຂົາສາມາດສະແດງຄວາມຄິດທີ່ສ້າງສັນ ແລະ ມີນະວັດຕະກຳ ເພື່ອຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ແລະ ບັນຫາສິ່ງແວດລ້ອມໃຫ້ແກ່ສັງຄົມໄດ້. ໄວໜຸ່ມທີ່ມີຄວາມໃສ່ໃຈສິ່ງແວດລ້ອມກໍສາມາດເປັນແບບຢ່າງໄດ້ - ໂດຍຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຜູ້ໃຫຍ່ຍົກສູງຄວາມພະຍາຍາມຂອງພວກເຂົາໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ - ແລະ ເຊິ່ງໄວໜຸ່ມເຫຼົ່ານີ້ກໍຈະກາຍເປັນຜູ້ມີອຳນາດໃນການຕັດສິນໃຈໃນອະນາຄົດ ເພື່ອລົງມືໃນການປ່ຽນແປງດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການ.

ສິ່ງນີ້ກໍເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງທຸກຄົນທີ່ຈະຮ່ວມກັນປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມໃຫ້ກວ້າງຂວາງຂຶ້ນ. ແລະ ນອກເໜືອຈາກຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນແລ້ວ, ຄວາມຈຳເປັນອັນຮີບດ່ວນໃນການປົກປັກຮັກສາທຳມະຊາດແມ່ນຖືເປັນໂອກາດທີ່ພາໃຫ້ມີຄວາມສາມັກຄີໃນທົ່ວໂລກ. ແລະ ມັນກໍເປັນໂອກາດສຳລັບທຸກຄົນທີ່ຈະລົງມືເຮັດ ເພື່ອເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມພະຍາຍາມໃນທົ່ວໂລກໃນການຮັກສາໂລກຂອງເຮົາ ແລະ ເປັນສ່ວນໜຶ່ງໃນການນຳເອົາມະນຸດຊາດກ້າວໄປອີກກ້າວໜຶ່ງ ສູ່ດຳລົງຊີວິດຢ່າງສັນຕິ, ມີກຽດສັກສີ ແລະ ເທົ່າທຽມ ຢູ່ໃນໂລກທີ່ພວກເຮົາທັງໝົດອາໄສຢູ່.

ບົດຄວາມສະບັບນີ້ ໄດ້ຂຽນຮ່ວມກັນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ບຸນຄຳ ວໍຣະຈິດ, ລັດຖະມົນຕີ ກະຊວງຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ທ່ານ ນາງ ຊາຣາ ເຊກເກເນັສ, ຜູ້ປະສານງານອົງການສະຫະປະຊາຊາດ ປະຈຳ ສປປ ລາວ.